آویز دست معمولی

معرفی محصول

اگر بازو یا دست شما آسیب دیده است، باید تا مدتی از آویز دست استفاده کنید. آویز دست ساده و مؤثر بوده و در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف موجود می‌باشد، اما متداول‌ترین آن آویز دست معمولی یا ساده است که بستر نرمی برای ثابت نگه داشتن دست دارد و بندی نیز دارد که دور گردن انداخته می‌شود تا دست بالا نگه داشته شود.

در موارد ضروری می‌توان با یک تکه پارچه این آویز دست ساده را درست کرد، اما برای به حداکثر رساندن راحتی و جلوگیری از مشکلات احتمالی ناشی از طراحی نامناسب و معیوب، بهتر است که از آویز دست معمولی دارای تأییدیه‌ی پزشکی استفاده کنید.

ویژگی‌های محصول

• محدود کردن حرکت دست: آویز دست با استفاده از نخ‌های باکیفیت و محدود کردن حرکت بازو، مچ و شانه، حمایت مناسبی را فراهم کرده و درد را تسکین می‌دهد.
• سبک بودن: طراحی سبک برای راحتی و وجود پد در قسمت گردنی باعث می‌شود که استفاده از این آویز تا حد ممکن راحت باشد.
• راحتی: برای جلوگیری از حرکت دست بعد از آسیب مناسب است. آویز دست برای ثابت نگه داشتن بازو، مچ و دست مناسب بوده و می‌تواند برای حمایت از آتل و گچ استفاده شود.
• اندازه بودن: آویز دست را می‌توان به راحتی با یک دست حمل کرد.

موارد استفاده

بسیاری از عوامل می‌توانند باعث نیاز به استفاده از آویز دست شوند. آن‌ها عبارتند از:

• شکستگی‌ها: اگر دچار شکستگی شانه، شکستگی آرنج یا شکستگی مچ دست شوید، باید به منظور بهبود یافتن مناسب استخوان‌های شکسته، دستتان را ثابت نگه دارید و حرکت آن را محدود کنید.
• جراحی شانه: بعد از جراحی روتاتور کاف، استفاده‌ی شدید از عضلات می‌تواند باعث پارگی عضله‌ی ترمیم شده شود. آویز دست از این مورد جلوگیری می‌کند.
• بعد از سکته‌ی مغزی: سکته‌ی مغزی مشکل خطرناکی است که می‌تواند منجر به فلج شدن اعضای بدن شود. اگر شانه‌ی شما به درستی حرکت نمی‌کند، ممکن است در صورت آویزان بودن دستتان درد داشته باشید.

ممکن است در زمان بهبود یافتن از آسیب مربوط به بالاتنه نیز پزشکتان توصیه کند که از آویز دست استفاده کنید.

نحوه استفاده

پزشک شما نحوه‌ی استفاده از آویز دست را به شما آموزش خواهد داد. در زیر مواردی ذکر شده که به شما کمک می‌کند تا آموزش‌های پزشکتان را به خاطر بیاورید:

• دست آسیب‌دیده را به آرامی خم کنید و در جلوی بدنتان به صورت افقی نگه دارید. شست شما باید به سمت بالا باشد.
• دستتان را داخل آویز قرار دهید، به گونه‌ای که آرنجتان در قسمت انتهای بسته قرار گیرد. دستتان باید در قسمت باز باشد.
• لبه‌ی آویز را طوری تنظیم کنید که در نزدیکی اولین بند انگشت کوچک شما قرار گیرد.
• بند را دور گردنتان بیاندازید. معمولاً این بند بستی دارد تا بستن آن برایتان راحت باشد. باید بین بند و گردنتان به اندازه‌ی دو انگشت فاصله وجود داشته باشد.
• انگشتان خود را حرکت دهید تا از خشکی آن‌ها جلوگیری شود.

نکات مهم

اشتباهات رایجی که افراد در زمان استفاده از آویز دست انجام می‌دهند باعث ناراحت و کند شدن روند بهبود می‌شود. پزشک یا فیزیوتراپیست شما می‌تواند با راهنمایی‌های خود شما را از این اشتباهات آگاه کند.

گشاد بودن آویز دست

اگر آویز از شانه، آرنج و مچ شما حمایت نکند، نمی‌تواند دست را در سر جای خود نگه دارد. این امر می‌تواند باعث وارد شدن فشار اضافی و کشیدگی بازو شود.

توجه داشته باشید که آویز دست از بازو و ساعد شما حمایت کند و آرنجتان را با زاویه‌ی 90 درجه نگه دارد. اگر آرنجتان صاف است، نشانه‌ی شل بودن آویز است.

تنگ بودن آویز دست

تنگ بودن آویز دست می‌تواند باعث محدود شدن جریان خون از آرنج به دست و بالعکس شود. این امر باعث نرسیدن اکسیژن به بافت‌ها شده و می‌تواند به بازو، دست و انگشتان صدمه بزند.

در صورتی که بازو، دست یا انگشتانتان مشکلات زیر را داشتند، از پزشک یا فیزیوتراپیست خود بخواهید تا آویز دستتان را تنظیم کند:

• بی‌حسی
• گزگز
• تورم
• سردی
• آبی و کبود شدن

دست خیلی پایین آویزان باشد

وقتی که آویز دست دارید نباید دستتان خیلی پایین باشد. در چنین حالتی وزن دست باعث می‌شود که فشار بیشتری به دست و بازوی در حال بهبودی وارد شود.

همچنین اگر دستتان خیلی پایین باشد ممکن است ناگهان از داخل آویز سر بخورد.

در زمان استفاده از آویز دست باید آرنجتان زاویه‌ی 90 درجه داشته باشد. آویز باید بدون بالا بردن دستتان آن را محکم در جلوی بدنتان نگه دارد. شانه‌ی شما باید در حالت ثابت و خنثی باشد و بالاتر یا پایین‌تر از حالت عادی نباشد.

اگر نمی‌دانید که آویز را درست بسته‌اید یا خیر، از پزشک یا فیزیوتراپیست خود بخواهید تا آن را تنظیم کند.

ورزش ندادن عضلات مجاور

هدف استفاده از آویز دست محافظت از بازو و شانه در زمان بهبودی است. اما باید از برخی از عضلات بازو و دستتان در طول دوران نقاهت استفاده کنید.

آویز دست برای محدود کردن حرکت شانه طراحی شده است. به همین دلیل ممکن است باعث کاهش دامنه‌ی حرکتی (ROM) و کاهش قدرت بازوی شما شود، مگر اینکه برای پیشگیری از آن اقدامات لازم را انجام دهید.

در طول دوران نقاهت، پزشک باید به شما بگوید که آویز را باز کنید و تمرین بدون فشار چرخش پاندولی را روزی 2 تا 3 بار انجام دهید. این کار به تحرک داشتن مفاصل شما کمک می‌کند.

همچنین تمارین هندگریپ و خمیر پاتی (خمیر درمانی) نیز می‌توانند باعث مقاومت شده و مچ و ساعد را تقویت کنند.